- Dit onderwerp bevat 115 reacties, 7 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 13/05/2024 om 11:15 door Mark.
-
Reacties
-
Een middagje in therapie bij de bekendste psychiater van Nederland
Ik had me nog zo voorgenomen vandaag niet te gaan zitten blèren.
Vanaf deze week is het nieuwe programma The Therapist wekelijks te zien bij onze zender VICELAND, met psychiater Glenn Helberg in de hoofdrol. Reden voor Tonic om ook een van onze redacteuren een therapiesessie te laten ondergaan bij Glenn. Sinds zijn optreden bij Zomergasten is hij misschien wel Nederlands bekendste psychiater, tijdens de laatste Tweede Kamerverkiezingen lijstduwer van Bij1 (toen nog Artikel 1) en vanaf nu dus therapeut van de sterren in de nieuwste VICELAND-serie.
Toen we op de redactie kort overlegden wie van ons het gesprek met Glenn aan zou gaan, viel de keuze al snel op mij: ik heb in mijn leven al een behoorlijk aantal psychologen en een sporadische psychiater versleten, en schaam me eigenlijk zelden voor m’n privéleven.
Op een zonnige maar frisse zaterdagmiddag meld ik me bij Glenns kantoor in Amsterdam. Glenn, een lange gestalte met een lief gezicht, doet de deur open en laat me binnen in zijn spreekkamer. Al meteen bij mijn binnenkomst heeft Glenn een vreemde, rustgevende werking op me: goed teken, want dat kan ik lang niet van iedere psycholoog – en sporadische psychiater – door wie ik de afgelopen jaren geholpen ben zeggen.
“Hoe voel je je op dit moment?” vraagt hij, vlak nadat we zijn gaan zitten. “Goed, rustig,” antwoord ik. “Heb je echt gevoeld?” Ik antwoord bevestigend: ik voel me oprecht kalm, maar uit Glenns intonatie leid ik wel af dat het niet zo makkelijk zal zijn hem om de tuin te leiden. Niet alsof dat per se mijn intentie is, maar ik ben het wel gewend dat wanneer ik geen zin heb om over een bepaald onderwerp te praten met mijn therapeut ik me daar vrij makkelijk een weg omheen kan lullen.
Wanneer Glenn me vraagt of ik één specifieke vraag wil bespreken gedurende mijn sessie – zoals in een aantal afleveringen van The Therapist wel het geval is – zeg ik nee: ik heb momenteel geen prangende levensvragen die ik graag beantwoord zou zien. Het lijkt mij het beste om maar gewoon van wal te steken over wat me momenteel allemaal bezighoudt, en hem wat over mijn levensgeschiedenis te vertellen.
Lees dit artikel verder op Tonic.Vice of als lid van LSG op lotgenotenseksueelgeweld.nl/een-middagje-in-therapie-bij-de-bekendste-psychiater-van-nederland.
BEHANDELING PTSS EVEN EFFECTIEF MET MEERDERE THERAPEUTEN
Of een patiënt met posttraumatische stresstoornis (PTSS) nu één of wisselende therapeuten heeft, maakt niet uit. De behandeling door één therapeut wordt net zo positief beoordeeld als de behandeling van een patiënt door wisselende therapeuten. Dit blijkt uit onderzoek van de Radboud Universiteit, zo meldt GGZ Nieuws.
Patiënten die psychotherapie nodig hebben, krijgen normaal gesproken één therapeut aangewezen. Dit omdat gedacht wordt dat het de relatie versterkt en de patiënt aanmoedigt om te praten over zijn trauma’s. Hoofdonderzoeker Agnes van Minnen zag dat het vaak lastig is om met één therapeut te werken, omdat veel van hen een parttime baan hebben. Therapeuten blijken ook geregeld van het behandelplan af te wijken en volgens Van Minnen zouden meerdere therapeuten binnen één behandeling een strakker plan trekken.Daarom startte ze een pilot bij Overwaal van ggz-instelling Pro Persona en bij kliniek PSYCTREC. De traumabehandeling daar vond tijdens de pilot plaats met afwisselende therapeuten. Dus per sessie was een andere therapeut aanwezig, ook wel therapeutrotatie genoemd. Uitgaande van zestien sessies kregen patiënten met een trauma tussen de vier en zestien therapeuten te zien. Met positieve resultaten als gevolg. Patiënten vonden het juist fijn dat er meerdere professionals bij de behandeling betrokken waren en de professionals vonden de nieuwe werkwijze ook effectief en er werd minder van het behandelplan afgeweken.
“Je zou zelfs kunnen zeggen dat het een verbetering is van de therapeutische relatie, omdat de therapie sneller tot de kern komt, en je als patiënt leert om meerder mensen te vertrouwen. Patiënten zeggen: “Ik kon zo niet om de hete brij heen blijven draaien, zoals ik bij een eerdere therapeut wel deed”.”
Een vervolgstap is testen of deze werkwijze ook toegepast kan worden in ambulante behandelingen binnen de geestelijke gezondheidszorg.
Bron: nationalezorggids.nl
Passende traumabehandeling kan zelfdoding bij jongeren voorkomen
Jongeren die een poging tot zelfdoding doen zijn vaak het slachtoffer geweest van kindermishandeling. GGZ-instellingen schieten ernstig tekort in de aanpak van deze trauma’s, stelt sociaal wetenschapper Martijne Rensen.
Hoe kan het aantal zelfdodingen onder jongeren zo drastisch stijgen? Bij deze vraag wordt een belangrijke factor steeds opnieuw over het hoofd gezien: uit internationaal onderzoek blijkt dat 80 procent van de jongeren die een poging tot zelfdoding doen, als kind langdurig en ernstig zijn mishandeld, verwaarloosd of seksueel misbruikt.
Lees dit premium artikel verder op trouw.nl of als lid van LSG op lotgenotenseksueelgeweld.nl/passende-traumabehandeling-kan-zelfdoding-bij-jongeren-voorkomen.
STOP HET DEFAITISME ROND CHRONISCHE PATIENTEN
Veel langdurige psychiatrische patiënten zouden geherdiagnosticeerd moeten worden, omdat de oorspronkelijke diagnose niet meer klopt of omdat de behandeling niet meer passend is. Dat blijkt uit onderzoek van GGNet onder een eerste groep van 967 patiënten. Een gesprek met bestuurder Kees Lemke, die wil afrekenen met ‘het pessimisme rond deze groep’
Herstel is mogelijk voor een derde van de patiënten met ernstige psychiatrische aan- doeningen (EPA). Die constatering van Kenniscentrum Phrenos, zoals beschreven in het rapport Over de brug uit 2014 (zie ook pagina 22, red.), was koren op de molen van GGNet. De Gelderse zorgaanbieder had zich twee jaar eerder al afgevraagd waarom veel chronische patiënten niet opknappen. Na eigen onderzoek was de conclusie: omdat er van alles onder de radar blijft, zoals trauma, licht verstandelijke beperking, verslaving en autisme.
Voor GGNet voldoende reden om een eerste groep van bijna duizend chronische patiën- ten opnieuw tegen het licht te houden. ‘Niet aan de hand van een wetenschappelijke studie die jaren in beslag zou nemen, maar van een indringende praktijkevaluatie’, zegt bestuurder Kees Lemke. ‘Zie het als een eer- ste APK bij langdurige patiënten, bij wie we een lijst van vitale, in dit geval onderbelichte, zaken hebben gecheckt.’
[…]Zitten de meeste verschuivingen op de vier eerder genoemde vlakken?
Lemke: ‘Ja. Verstandelijke beperking, trauma’s, verslaving, autisme: het komt allemaal vaker voor dan we dachten. Dat zie je als je een niveau dieper kijkt dan de DSM-labels.Dan blijkt iemand niet op te knappen omdat hij de behandeling niet snapt, omdat een verslaving de therapie ondermijnt, of omdat een trauma herstel in de weg zit.’Mijn moeder wilde zo graag bij de normale mensen horen, maar verdronk in de ggz
Drie jaar geleden maakte de moeder van Rianne Meijer een einde aan haar leven. De langdurige, interne opvang die zij nodig had om haar depressie te overwinnen, bleek in de uitgeklede geestelijke gezondheidszorg niet voorhanden.
Mijn moeder was adjunct-directeur van een lagere school, ze was getrouwd met mijn vader en had drie kinderen, van wie ik de oudste ben. En ze was psychiatrisch patiënt. Wás, want ze leeft alweer bijna drie jaar niet meer. Op 6 oktober 2015, na een jarenlange depressie die alles verwoestte, maakte ze er zelf een einde aan.
Minder heropnames bij inzet ervaringsdeskundigen in psychiatrie
Ervaringsdeskundigen die patiënten helpen met zelfmanagement kunnen het aantal heropnames na een acute psychiatrische crisis verminderen. Dit lijkt het resultaat van gerandomiseerd onderzoek van Sonia Johnson e.a. dat in The Lancet staat, zo meldt Medisch Contact
De Britse onderzoekers includeerden 441 mensen die onder behandeling van een crisisteam waren. Na ontslag door het crisisteam kon de helft gebruikmaken van een getrainde ervaringsdeskundige die hen ondersteunde bij zelfmanagement via een werkboek voor persoonlijk herstel (waarin onder meer hersteldoelen en een crisisplan moesten komen). De rest kreeg dit boek thuisgestuurd.
Na een jaar was bij 29 procent van de interventiegroep sprake geweest van een acute heropname of herstart van crisishulp, tegenover 38 procent van de controlegroep. De interventiegroep bleef ook langer uit zorg (mediane tijd tot herstart van zorg 112 versus 86 dagen). Er was geen significant of klinisch relevant verschil in andere uitkomsten zoals ernst van symptomen, omvang van het sociale netwerk of eenzaamheid. Dat is opvallend, want sociale steun of verbetering van het ziektebeeld zouden een verklaring kunnen vormen voor het verschil in heropnames. –
‘We moeten het doen met een complexe interventie die heropnames lijkt te verminderen, maar we hebben weinig inzicht in welke elementen van de interventie daaraan bijdragen: bijvoorbeeld de steun van en het uitwisselen van ervaringen met de ervaringsdeskundige, actief met het werkboek bezig zijn of veranderingen in het gedrag die niet zijn gerapporteerd’, merken commentatoren Marcia Valenstein en Paul Pfeiffer op. De onderzoekers zelf roepen ook op tot replicatie van hun studie, om tot een beter begrip te komen en de resultaten te bevestigen. Maar de voorlopige resultaten ondersteunen de systematische inzet van ervaringsdeskundigen wel.
Bron: GGZnieuws.nl >>
Therapeutrotatie kan effectief zijn bij traumaverwerking
Nieuw onderzoek van Agnes van Minnen van de Radboud Universiteit ondergraaft het belang en het idee over de noodzaak van een vaste therapeut bij de behandeling van een Posttraumatische Stressstoornis (PTSS). Een behandeling van wisselende therapeuten wordt net zo positief beoordeeld door patiënt en therapeut.
In de psychotherapie is het gebruikelijk om met één vaste therapeut te werken. Het idee is dat die ‘therapeutische relatie’ belangrijk is om persoonlijke en emotionele ervaringen zoals trauma’s te bespreken. Klinisch psycholoog Agnes van Minnen vroeg zich af of dit wel echt noodzakelijk is. Vanuit haar dubbelrol als onderzoeker en klinisch psycholoog kwam ze in de gelegenheid om dit uit zoeken.
Therapeutrotatie
Het idee begon praktisch. Van Minnen: ‘We startten met nieuwe intensieve therapieën van een paar dagen. En daarvoor bleek het lastig om met één therapeut te werken, omdat veel therapeuten parttime werken.’ Daarnaast had van Minnen al langer het idee dat therapeuten vaak van het behandelplan afweken en als onderzoeker wilde ze graag weten of met meerdere therapeuten werken kon bijdragen aan een strakker behandelplan van een patiënt.Voor beide vraagstukken leek deze zogenaamde ‘therapeutrotatie’ dan ook interessant om uit te proberen. Er werd een proef gestart waarbij meerdere therapeuten samen een reguliere vorm van traumabehandeling gaven. Therapeuten wisselden elkaar per sessie af.
Van één naar zestien therapeuten
Ernstige PTSS-patiënten (posttraumatische stressstoornis) kregen een kortdurende, intensieve traumabehandeling met meerdere behandelsessies op een dag. De behandeling bestond uit de behandeling die de standaardrichtlijnen volgen, namelijk exposuretherapie, een vorm van cognitieve gedragstherapie, en/of EMDR-sessies. Die sessies werden nu dus gegeven door verschillende therapeuten in plaats van één. In 16 sessies kregen PTSS-patiënten tussen de 4 tot 16 therapeuten. Sessie 1 werd bijvoorbeeld gegeven door therapeut A, sessie 2 door therapeut C, sessie 3 door therapeut E, en sessie 4 door therapeut A et cetera.Tevreden patiënten en therapeuten
Zowel therapeuten als patiënten waren opvallend positief. Een overgrote meerderheid van de patiënten vond het werken met roterende therapeuten prettiger dan therapie bij één therapeut. Opvallend genoeg evalueerden ze de therapeutische relatie als goed. Dit gold ook voor patiënten met hechtingsproblemen. Van Minnen: ‘Je zou zelfs kunnen zeggen dat het een verbetering is van de therapeutische relatie, omdat de therapie sneller tot de kern komt, en je als patiënt leert om meerdere mensen te vertrouwen. Patiënten zeggen: “Ik kon zo niet om de hete brij heen blijven draaien, zoals ik bij een eerdere therapeut wel deed”.’Durf hulp te vragen
Je kunt niet alles zelf.
Hulp vragen getuigt van bescheidenheid en zelfkennis. Het is helemaal geen teken van hulpeloosheid, maar het bewijst dat je jezelf kunt redden. Hulp vragen is dus helemaal oké. Je zult ervaren hoeveel deugd het doet dat iemand anders met je meedenkt.
Ga bij jezelf na waarvoor je precies hulp nodig hebt en wie je daarvoor het best kunt aanspreken.Waarom zou ik hulp vragen?
Als je hulp vraagt, dan kan je samen met anderen zoeken naar een oplossing die je alleen niet vindt. Er kan dan een grote last van je schouders vallen. Dit kan deugd doen voor jezelf, maar ook voor anderen. Die anderen zijn immers opgelucht omdat ze niet meer moeten proberen om je gedachten te lezen. Eens ze weten wat er met je scheelt, kunnen ze zich spontaner gedragen en zich zelfverzekerder voelen in je gezelschap.Veel volwassenen denken dat ze alles alleen moeten kunnen en dat ze geen vragen meer mogen stellen. Ze denken dat ze hun emoties niet meer mogen tonen. Onterecht. Omdat de wereld zeer complex is en iedereen wel eens problemen heeft, is het zeer normaal dat je hulp vraagt of je emoties toont. Je moet niet alles proberen alleen te doen en je hoeft zeker ook niet al je gevoelens in te slikken.
Weet dat hulp vragen iets anders is dan hulpeloos zijn. Hulpeloze mensen zeggen: “Ik kan dat niet”, en wachten tot iemand spontaan hulp biedt. Omdat we leven in een complexe en jachtige wereld waarin iedereen wordt opgeslokt door zijn bezigheden, vinden mensen dikwijls niet meer de tijd om naar elkaar te luisteren. Als je dus hulp nodig hebt, dan komt die hulp zelden spontaan. En áls er dan al hulp zou komen, dan is het vaak nog niet eens de juiste.
Er zijn maar weinig mensen die erin slagen om spontaan jouw gedachten te lezen en te begrijpen. Als jij hen dus niet zelf om hulp vraagt, zullen ze wellicht niet naar jou toe stappen. Daarom is het erg belangrijk dat je vragen durft te stellen en hulp durft in te roepen. In de psychotherapie wordt het vragen om hulp al lang gezien als één van de meest essentiële sociale vaardigheden. Mensen die hulp vragen, zijn zelfredzaam. Ze nemen hun lot in eigen handen, zetten zelf de eerste stap en voelen zich verbonden met de anderen.
Deze mythes over therapie kloppen echt niet
:quality(80)/https%3A%2F%2Fwww.bedrock.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2F2018%2F04%2Frowan-chestnut-172913-unsplash.jpg)
Het taboe omtrent therapie begint steeds meer te verdwijnen. Gelukkig maar, want je mentale welzijn is enorm belangrijk. Toch zijn er nog steeds wat hardnekkige mythes in omloop. Laten we de feiten bekijken, met behulp van Psychology Today.
‘Elke therapie is hetzelfde’
Nauurlijk beginnen de meeste therapietrajecten met wat kennismakingsmomenten, waarin de therapeut erachter probeert te komen waar de pijnpunten en problemen liggen. Wat er daarna gebeurt, is per therapievorm echter heel verschillend. Zo heb je cognitieve gedragstherapie, die veel wordt gebruikt bij bijvoorbeeld depressie. Ook heb je creatieve therapie, waarbij er bijvoorbeeld gewerkt wordt met tekenen of uitbeelden. Zelfs als je niet zo’n prater bent, is er gewoon een therapievorm die bij je past: bijvoorbeeld psychomotorische therapie, die meer draait om beweging en je lichaam.Vier maanden gedwongen opgenomen op een gesloten psychiatrische afdeling
De RM was afgegeven voor de duur van 6 weken. Voorlopig moest ik dus in de kliniek blijven. Daar zat ik dan, gedwongen opgenomen op een gesloten psychiatrische afdeling. Ik mocht en kon niet zomaar weg. De deur zat en bleef dicht.
Alleen op verzoek opende het dienstdoende personeel dat over een sleutelpas beschikte die. Bezoekers konden pas naar binnen nadat ze aangebeld hadden en binnengelaten waren. En ook patiënten die wel op vrijwillige basis opgenomen waren en ‘vrijheden’ hadden – dat wil zeggen: toestemming van de behandelende artsen om de afdeling af te gaan – mochten vrij in en uit lopen.
Voor mij gold dat niet. Ik had zero ‘vrijheden’
Het is een vreemde en beangstigende gewaarwording om niet te kunnen gaan en staan waar je wilt. Om niet de vrijheid te hebben om zomaar de deur uit te kunnen lopen of naar buiten te gaan. Ik kon geen kant op en zat gevangen op die lange gang. Dat voelde verstikkend en benauwd.Ook de dagelijkse gang van zaken in de kliniek, waaraan ik nu noodgedwongen onderworpen was, ervoer ik als benauwend. Elke dag kreeg ik één of twee persoonlijke begeleiders toegewezen. Die kwamen gedurende de dag regelmatig bij je kijken en informeren hoe het met je ging en zagen erop toe dat je je medicatie nam. Je kon bij ze terecht als je behoefte had om te praten.
En dan was er nog het groepsgebeuren, waaraan je geacht werd zoveel mogelijk mee te doen: ’s ochtends na het ontbijt de gezamenlijke dagopening, dan een uurtje sport in groepsverband in de gym op de bovenste verdieping van het gebouw, om half één samen lunchen en in de middag wederom een uurtje sport of creatieve therapie op de zesde etage, en om half zes het gezamenlijke avondmaal.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
