- Dit onderwerp bevat 3 reacties, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 03/02/2025 om 12:37 door Lyn.
-
Reacties
-
Al jaren verwonder ik me over het feit dat er voor allerlei fysieke, maar ook geestelijke problemen, inloophuizen zijn, cafés enzovoort.
Bijvoorbeeld als het om Alzheimer gaat, over kanker, maar ook bijvoorbeeld voor eetstoornissen.
Maar voor ons mensen die seksueel misbruik zijn is er feitelijk niets in die geest.
Helaas heb ik een chronische ziekte, een auto-immuunziekte die mijn schildklier wegvreet. Slecht in te stellen met medicatie dus behoorlijk wat energieschommelingen en andere restverschijnselen. Plus nog wat andere aandoeningen.
Ook heb ik in al die jaren al genoeg initiatief genomen, het taboe van seksuele kindermisbruik te doorbreken in de jaren 80 en samen met anderen in mijn voormalig dorp een Stichting opgericht om mensen met (seksueel)geweldervaringen te ondersteunen. Kleinschalig en hoofdzakelijk door ervaringsdeskundigen.
Na 15 jaar is dit gestopt.
Ook heb ik wel eens nagedacht omdat ik genoeg ruimte heb in mijn flat een kamer beschikbaar te stellen voor mensen met seksueel misbruikervaringen.
Gewoon een plek van zijn, wat zorg, een arm om je heen als en wanneer je dat wilt, kan en nodig hebt.
Even een weekje bij te kunnen komen, even je onttrekken van de vaak ingewikkelde, moeilijke buitenwereld, even verwend worden.
Maar ik ken mijn grenzen 🙂
Toch wat zou het mooi zijn als er specifiek voor ons ook inloophuizen zouden zijn, als daar aandacht voor zou zijn.
Buiten dat het voor onszelf vaak ingewikkeld is over misbruik te praten, en wanneer doe je dat en wat vertel je wel of niet, lijkt er toch nog steeds een taboesfeer overheen te hangen.
Internet is natuurlijk ook een bron van seksueel en ander misbruik.
Veelal als ik steeds weer nieuwe verhalen hoor, denk ik elke nieuwe generatie moet het taboe weer opnieuw doorbreken.
Seksueel misbruik zal er altijd zijn, maar het gaat erom hoe wij en de samenleving ermee om gaat, willen gaan.
Natuurlijk er zijn veel nieuwe en goede ontwikkelingen, maar sommige aspecten zijn nog hetzelfde als in mijn tijd.
Waar natuurlijk ook taboes doorbreken positieve effecten hebben, zijn er ook de negatieve.
Victim blaming, te veel voorwaarden en/of (gedrags)regels, waardoor aanraken bijna taboe wordt.
Waar wij slachtoffers of overlevers zoals ik mezelf liever noem, vaak toch behoefte aan hebben, met helderheid en oprechtheid en dat dan weer een probleem wordt.
Of dat bijvoorbeeld bij problemen alleen jouw traumatische ervaringen als kapstok worden gebruikt om andere problemen te negeren, niet op te merken, of er geen zelfreflectie plaats vindt, zowel door hulpverleners en/of mensen in je omgeving, persoonlijk en in werksituaties.
Feitelijk heb ik het allemaal meegemaakt.Nou ja lang verhaal kort, hoe denken jullie over een soort inloophuis specifiek voor ons overlevers.
Met een snoezelplek, een bank om lekker te hangen, een hoekje met boeken, muziek, een klein keukentje om wat lekkers te maken, een hoekje om creatief bezig te zijn. Gewoon dat!
Met vooral ervaringsdeskundigen met als back-up een aantal professionals vanuit verschillende beroepsgroepen, maar geen therapeutische setting.Ben heel benieuwd.
Lieve groet,
Sterrewind
Klinkt als een heerlijk ‘welkom’ en warm huis, Sterrewind. Ik zou bij tijden graag eens binnenlopen in zulke zalige warmte. Dat gevoel van welkom te zijn ervaarde ik bijv ook toen ik een aantal jaar geleden voor t eerst schuchter bij ‘de voordeur’, van dit lsg-huis hier in de chat, binnenliep. Wat een verademing was dat. Toen nog blij met de anonimiteit, hoewel ik die nu niet perse meer nodig heb.
Langzamerhand ben ik gaan zoeken naar live ontmoeten van medegenoten. Er bestaan bijv vrouwengroepen, of soms een serie bijeenkomsten rond het thema seksueel misbruik of geweld, en ik heb een paar modules meegedraaid in een studie rond dit thema. Op t forum staan ook wel wat links naar groepen, ontmoetingen en verenigingen die dit initiatief een warm hart toedragen.
Maar wat een mooi initiatief nam jij al, zoveel jaar geleden, in t dorp waar je woonde. Die steun is superfijn als dat bij mensen in de buurt zit. Al vraagt de organisatie wel meer dan enkel ontspanning ;-). Dat merk ik ook wel nu er bij ons in de buurt een lotgenotencafé draait. Welke doelgroep nodig je uit? Is er een tijd of dagdeel die je afbakent? Is het vrije inloop? Is een persoonlijke kennismaking wenselijk of schrikt dat af? Wat als de groep te groot wordt, ga je dan splitsen? Wat voor de één veilig voelt is voor de ander een te hoge drempel of reden om weg te blijven. Hoe verliep dat bij jullie toentertijd? Ik ben ook wel nieuwsgierig wat de reden was dat ‘t na 15 jr is gestopt. Jammer ook, dat zo’n mooi initiatief geen doorgang vond.
haha, sorry is niet nodig hoor. Ik reageerde ook pas een maand later op je schrijven, en nieuwe berichten in een algemeen topic staan vaak helemaal onderaan de homepagina, dus springen ook niet direct in het oog 😉
Wat een intensief actieve bijeenkomsten organiseerden jullie dan zeg. Jammer dat je toch op tegenstand en taboes bleef stuiten. Wij komen met een klein groepje (tot nu toe max 5) bij elkaar en hebben het weleens over creatieve middagen, maar het bleef tot nu toe vooral bij uitwisselen van dagelijkse sores en elkaar daarin bij te staan, n luisterend oor bieden, ervaringen delen. Da’s zeker ook waardevol blijkt als we de middagen afsluiten met een laatste woord.
Het -café is bij dominee Veerman thuis die zijn huis “Huis van hoop” noemde, die zijn vrouw verloor aan de gevolgen van seksueel trauma. Dat is ook zeker niet makkelijk. En de verschillende vormen als muziek luisteren, creakamer, bakkie leut, stilteruimte, worden voor nu dan ook vooral nog maar wat vooruit geschoven. Gewoon maar onderweg zijn inderdaad.
En een samenzijn, een appje, praktische hulp kan, zoals je zegt, al verlichting geven en het net iets draaglijker maken.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
