- Dit onderwerp bevat 2 reacties, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 16/10/2020 om 09:44 door LSG.
-
Reacties
-
Over het belang van seksueel misbruik (h)erkennen.
Het slechte nieuws is dat het niet spontaan overgaat.
Het goede nieuws is dat verwerken mogelijk is.
Seksueel misbruik heeft, zeker als het op jonge leeftijd gebeurt, grote gevolgen. Het is een onderwerp dat beladen is met twijfels, schuld en schaamte. Mensen die seksueel misbruik is overkomen, proberen het weg te stoppen, wat ogenschijnlijk lukt, terwijl het een grote uitwerking heeft op alle facetten in hun leven. Verwerking begint met een zeer moedige en belangrijke stap: de (h)erkenning.
Misschien loop je al tien, twintig of misschien wel dertig jaar rond met dit geheim. Waarschijnlijk heb je dan al een heel problematisch leven achter je met veel therapie. Daarin is dit thema misschien al voorbijgekomen, maar ben je het nog niet écht aangegaan. Dat is normaal. De twijfels, de schuld, de schaamte, het je niet gehoord of begrepen voelen door hulpverleners; het hoort er allemaal bij.
Seksueel misbruik lost niet vanzelf op. Het bepaalt letterlijk je hele leven, omdat het meespeelt in elk contact. Op je werk, in je relatie, in je seksualiteit. In plaats van dat je je verbonden voelt met mensen en het leven is het alsof een glasplaat jezelf van de werkelijkheid scheidt. Je scant continu wat een ander denkt en voelt, en daarop reageer je. In conflicten weet je niet het midden te houden tussen uitersten: je trekt je terug of wordt juist razend. Seks is problematisch: er is een gebrek aan of er lijkt juist geen grens te bestaan. Dikwijls tors je een geheim met je mee dat zoveel schaamte oproept dat je nog liever je tong afbijt dan erover te vertellen. Dit alles put je uit en maakt je soms ook wanhopig.
Als deze tekst je raakt, neem jezelf dan serieus. Misschien begrijpt of herkent je hoofd het niet, maar voel je dat je lijf reageert. Luister dan en ga ermee aan de slag en neem contact op.
Mijn rol
Als professioneel opgeleide ervaringsdeskundige heb ik me gespecialiseerd in seksueel misbruik en daaraan gerelateerde klachten zoals burnout, PTSS en chronische ziekte. Ik werk volgens het model/methodiek van Peter John Schouten en begeleid jou graag bij het verwerken van het verleden en het terugvinden van jezelf.In mijn begeleiding ga ik er vanuit dat je zelf (diep van binnen) je eigen wijsheid en richting weet; het is de kunst van mij, samen met jou om die naar boven te halen als je daar te ver van bent afgedwaald. Hoe je dit probleem hebt opgelopen en waar het vandaan komt is erg belangrijk voor verwerking maar ook om het in de toekomst te kunnen voorkomen. Wellicht weet je dit niet meer en moeten we daarvoor de diepte in. Het kan pijnlijk zijn om hiernaar te kijken maar ook hoopvol om te beseffen dat je meer bent dan het patroon. In eerste instantie doen we dat door stil te staan bij wat er nu is, ook als dat pijn of verdriet oproept. Van daaruit gaan we samen kijken naar jouw verleden om overbodige en oude disfunctionele patronen te ontdekken, die te verwerken en los te laten of er mee om te leren gaan. Hierbij probeer ik zacht te zijn voor jou maar hard voor het patroon; oftewel het belemmerende. Waar mogelijk met humor, en altijd met heel veel veiligheid. Zo kort als mogelijk, zo lang als noodzakelijk.
Een ongemakkelijk probleem gemakkelijk opgelost…?
Regelmatig komt er iemand bij me voor een consult en zegt: “ik heb een probleem”. Dat kan bijvoorbeeld het volgende zijn : “als ik na een sessie thuis ben, voel ik me niet zo goed, heb ik last van oude herinneringen.”
Ik vraag dan meestal: ‘En wat is dan het probleem…?’ en dan valt er meestal een stilte of volgt er agitatie. Want je wil gehoord en gezien worden met je probleem. Immers, met deze verwachting kom je naar mij (meestal 😉 ) En als ik dan vervolgens aangeef dat ik die symptomen zie als een mooie ontwikkeling in plaats van een probleem leidt dat opmerkelijk vaak tot verrassende inzichten en reacties.
Voorbeeld:
Marnix*: Ik ben nerveus en voel me ongemakkelijk voor en tijdens de groepssessies bij jou. Soms krijg ik dan flashbacks uit mijn verleden.
Ik: En wat is dan het probleem…?
Marnix: Hoezo…? Jij hebt makkelijk praten hè.
Ik: Mag jij dan niet nerveus zijn en flashbacks ervaren? Het is heel mooi dat je dat mag voelen en het kunt benoemen; dat je erin slaagt erbij te blijven. Je vlucht immers niet meer weg en dat is grote winst!
Marnix: Ja… da’s waar… [opluchting]
Ik: Jazeker. Het is juist goed dat je dat voelt en het in contact brengt, zoals je nu doet. Dus wat is eigenlijk je probleem?
Marnix: Ehm… eigenlijk niks meer.
Ik: Ja, mooi hè, hoe dat werkt?
[*niet de echte naam]
Vaak blijkt dus het labelen van een ongemakkelijk gevoel dat samenhangt met een probleem hét probleem te zijn. Want wij zijn gewend om alles wat maar ongemakkelijk voelt, te zien als probleem. Zelfs als de oplossing (het toestaan van een ongemakkelijk gevoel) een poort naar herstel is.
Deze manier, het uitdiepen, het diepgaan (in het verleden) heb ik zelf ook tot in den treure ondergaan. Eerst als hulpvrager en later ook als therapeut. Een onwrikbare neiging om diep in te gaan op ‘problemen’ en ze eindeloos uit te spitten. Tot op de bodem te gaan. Bij mezelf en bij anderen. Het heeft me ook veel gebracht in mijn werk, maar dat kost dan ook letterlijk 20 jaar..
Gelukkig besef ik nu dat het ook anders (korter) kan; maar niet met (woord)kunstjes want daar ben ik wars van.
Maar wél door grondig te onderzoeken wat NU nog het probleem is; los van het verhaal en de overtuigingen daaromheen.
Van verhaal naar verlichting
Het verhaal uit het verleden is daarbij niet zo belangrijk. Jazeker, het moet een keer gehoord worden; absoluut! Maar feitelijk gaat het over wat je verleden vandaag nog teweegbrengt in je systeem.
Steeds vaker blijkt dat als ik als ik uitsluitend de vraag herhaal wat nú het probleem is, dat na een eerste verbazing, gevolgd door agitatie, er uiteindelijk een soort verlichting optreedt. Die verlichting houdt in dat je heel vaak gaat beseffen dat het probleem grotendeels bestaat als jouw ‘verhaal uit het verleden’ en weinig tot niets met jouw heden van doen heeft; want zelf triggers uit het verleden kunnen alleen maar in het hier en nu worden waargenomen. En als je ze dan kunt benoemen als ‘oud’ en misschien nog ‘vervelend’ transformeert er al heel veel.
We mogen beseffen dat we in onze kern heel krachtig zijn, echte ‘survivors’ doordat we er nog steeds zijn, in one piece, ondanks dat verleden.
Natuurlijk kan een moeilijke jeugd en/of trauma zorgen voor veel problemen ook in het hier en nu. Maar als je het verhaal koppelt aan je huidige situatie en waarom het zo is, dan bevestig en bestendig je eigenlijk vooral dat het zo is (en blijft).
En dat is vaak een anker om niet te hoeven veranderen. Want hoe graag we diep van binnen ook anders willen, veranderen vinden we heel erg eng. Zelfs als het ten goede is. Zo werkt ons systeem nu eenmaal, en het is goed om dat te beseffen.
Probeer je maar eens voor te stellen hoe het zou voelen als je ineens geliefd zou zijn, volmaakt gezond, succesvol en zeer welvarend… Voor velen van ons is dat heel moeilijk te beseffen en te ontvangen. Want ontvangen (van het leven) is vaak lastiger dan geven…
Ik richt me daarom steeds meer op wat je eigenlijk wilt bereiken als het gaat om innerlijke verwerking en externe doelen. Hoe kun je die ‘saboteurs’ ontmantelen die innerlijke verandering en transformatie in de weg staan?
Frappant is het om te merken dat mijn sessies daardoor lichter worden; zonder in te boeten aan diepgang, en ondanks de beladen thematiek waarmee ik vaak werk.
Verdwijnen problemen dan als sneeuw voor de zon?
Eerlijk gezegd: nee dat niet, maar ze worden bijna altijd veel kleiner en er komt lucht door naar de kern toe te gaan van wat NU het probleem is, en door daar voor nu passende hulpbronnen bij te zoeken. Dat geeft een gevoel van lucht, een stukje controle te hebben en het besef dat je meer bent dan jouw probleem. Het geeft je breathing-space totdat het moment voor een echte transformatie komt.
En echte transformaties gebeuren in ‘onbewaakte’ momenten; op het moment dat heel jouw systeem er klaar voor is. Het kan in je slaap gebeuren, tijdens een ritueel, tijdens/na een sessie of door geraaktheid in contact met een ander.
Niemand die het weet of er echt zicht op heeft maar JIJ voelt het meteen als het zover is. En dat proces heeft een eigen (en naar mijn mening) heilig tempo waar een therapeut niet aan mag morrelen. Dat is jouw tempo als je durft daarop te vertrouwen. En in die tussenliggende periode(s) kan ik met je meelopen; je problemen terug brengen tot wat ze NU zijn.
Bron: craftingpeople.nl
Mijn visie op hulpverlening aan misbruikslachtoffers
Overal geweest, van alles geprobeerd. In mijn praktijk hebben de meeste slachtoffers van misbruik heel wat omzwervingen in de reguliere hulpverlening achter de rug.
Je trekt aan wat je uitstraalt… Deze cliënten – veelal mannen – vinden mij niet zomaar. Hun weg is ook mijn weg geweest. Van regulier naar stilaan meer alternatief. Uiteindelijk vond ik de professionals die trauma en misbruik diep hebben doorvoeld en doorleefd; de onmisbare praktijk voor wie echt wil ‘snappen’ wat heling inhoudt.
Alweer geruime tijd mag ik mijn verworven kennis en rijkdom doorgeven. Een mix van therapie-ervaringen en opleidingen, gecombineerd met een dosis (eigen)wijsheid.Van ‘stadia’ naar ‘taken’
Hoewel we als mens ten diepste met hetzelfde worstelen en naar hetzelfde streven, is ieder van ons uniek. Ook jij hebt je eigen helingsproces. Het idee van vaste, opeenvolgende stadia waar je doorheen moet – zoals bij rouwen – is achterhaald. Door nieuwere inzichten spreken we van ‘verwerkingstaken’. Die doet iedereen op zijn eigen manier, in een eigen volgorde. Zo is ieder verwerkingsproces uniek, maar met universele issues:- jezelf (echt) kwijt zijn
- shock-effecten
- keelblokkade; vaak dichtklappen
- geen contact hebben met je lijf
- zingevingsproblemen
- relatieproblemen
- seksuele geremdheid of uitspattingen
- moeilijk kunnen omgaan met conflicten
- veel onverklaarbare klachten
- enorme schaamte om erover te vertellen
- zelf (neiging tot) dader worden
- moeite met grenzen aangeven en aanvoelen
- boosheid en onmacht niet kunnen handelen
Stuk voor stuk cruciale thema’s die aangepakt moeten worden. Hier liggen jouw ‘taken’. Voorop staat dat alles er mag zijn. Volledig… zowel jouw probleem als de bijbehorende gevoelens en gedachten.
Onmacht, PTSS en ‘reset’
Onmacht is intens om aan te kijken. Niets voelt slechter dan onmacht, en daarom vermijden we dat gevoel het liefst. Het is de angel waardoor PTSS zich manifesteert: het moeten ondergaan van iets wat we door overmacht, of doordat we bevriezen, niet kunnen voorkomen. De niet-verwerkte ervaring zet zich vast in ons lijf als geblokkeerde overlevingsenergie. Trauma is eerder biologisch dan psychologisch, zoals Peter Levine ontvouwt in zijn boek ‘De tijger ontwaakt’. Lichaamsgericht (ver-)werken als manier om weer thuis te komen, beschouw ik als de belangrijkste therapeutische interventie; de ‘reset’ noem ik het.Vanaf daar kun je gaan voelen wat van jou is en wat bij je past. Mag je je eigen grenzen (her)ontdekken. Onderscheiden wat van jou is en wat van de ander is. Je alsnog de pijn gaan toe-eigenen, de schaamte en de boosheid die óók van jou zijn; en die er mogen zijn, jawel. Stap voor stap vind je jezelf terug, volgens een vaak grillig en onvoorspelbaar verloop.
Verleden en heden integreren
Mijn rol als begeleider? Ik breng je in een ontvankelijke staat. Ik schep voorwaarden, pleeg interventies en doe suggesties die gunstig zijn voor jouw verwerkingsproces. Geleidelijk integreren we je verleden in het heden. Je komt aan in het hier en nu, raakt jezelf niet meer kwijt en begint beter te functioneren. Misschien ervaar je op een dag tot je grote verrassing dat je eens niét toegeeft of eens wél boos wordt. Levensveranderende ervaringen, die écht zijn, helemaal van jou, en die een nieuwe start inluiden. Daarmee is de uiteindelijke, daadwerkelijke heling niet iets wat jij en ik ‘doen’… Het is ‘the magic that happens’.Hard werken moet?
Vergis je niet: heling is geen kwestie van een vloek en een zucht. Hoe dieper en hoe langer je het al hebt weggestopt, hoe meer tijd en inspanning het misschien vergt. Wat er allemaal loskomt, kan behoorlijk ingrijpend en zwaar zijn. Met humor en relativeringsvermogen maken we het lichter en draaglijk.
Bovendien wil ik jou en mezelf de ruimte geven ons te verbazen over de snelheid waarmee heling zich voltrekt; zonder druk uit te oefenen. Het mag duren zolang als het duurt. Maar hoe vast verankerd is de gedachte dat een helingsproces pijnlijk, moeilijk en zwaar moet zijn? Dat een lichte en moeiteloze weg niet bestaat, omdat er dan niet hard genoeg is gewerkt en verwerkt. Allicht werkt het in de mate waarin jij wilt werken. Tegelijk blijf ik nieuwsgierig naar hoe het lichter, sneller en effectiever kan.Marcel Kerkhofs
Crafting People
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
