een inloophuis?

Al jaren verwonder ik me over het feit dat er voor allerlei fysieke, maar ook geestelijke problemen, inloophuizen zijn, cafés enzovoort.

Bijvoorbeeld als het om Alzheimer gaat, over kanker, maar ook bijvoorbeeld voor eetstoornissen.

Maar voor ons mensen die seksueel misbruik zijn is er feitelijk niets in die geest.

Helaas heb ik een chronische ziekte, een auto-immuunziekte die mijn schildklier wegvreet. Slecht in te stellen met medicatie dus behoorlijk wat energieschommelingen en andere restverschijnselen. Plus nog wat andere aandoeningen.

Ook heb ik in al die jaren al genoeg initiatief genomen, het taboe van seksuele kindermisbruik te doorbreken in de jaren 80 en samen met anderen in mijn voormalig dorp een Stichting opgericht om mensen met (seksueel)geweldervaringen te ondersteunen. Kleinschalig en hoofdzakelijk door ervaringsdeskundigen.

Na 15 jaar is dit gestopt.

Ook heb ik wel eens nagedacht omdat ik genoeg ruimte heb in mijn flat een kamer beschikbaar te stellen voor mensen met seksueel misbruikervaringen.

Gewoon een plek van zijn, wat zorg, een arm om je heen als en wanneer je dat wilt, kan en nodig hebt.

Even een weekje bij te kunnen komen, even je onttrekken van de vaak ingewikkelde, moeilijke buitenwereld, even verwend worden.

Maar ik ken mijn grenzen 🙂

Toch wat zou het mooi zijn als er specifiek voor ons ook inloophuizen zouden zijn, als daar aandacht voor zou zijn.

Buiten dat het voor onszelf vaak ingewikkeld is over misbruik te praten, en wanneer doe je dat en wat vertel je wel of niet, lijkt er toch nog steeds een taboesfeer overheen te hangen.

Internet is natuurlijk ook een bron van seksueel en ander misbruik.

Veelal als ik steeds weer nieuwe verhalen hoor, denk ik elke nieuwe generatie moet het taboe weer opnieuw doorbreken.

Seksueel misbruik zal er altijd zijn, maar het gaat erom hoe wij en de samenleving ermee om gaat, willen gaan.

Natuurlijk er zijn veel nieuwe en goede ontwikkelingen, maar sommige aspecten zijn nog hetzelfde als in mijn tijd.

Waar natuurlijk ook taboes doorbreken positieve effecten hebben, zijn er ook de negatieve.

Victim blaming, te veel voorwaarden en/of (gedrags)regels, waardoor aanraken bijna taboe wordt.

Waar wij slachtoffers of overlevers zoals ik mezelf liever noem, vaak toch behoefte aan hebben, met helderheid en oprechtheid en dat dan weer een probleem wordt.

Of dat bijvoorbeeld bij problemen alleen jouw traumatische ervaringen als kapstok worden gebruikt om andere problemen te negeren, niet op te merken, of er geen zelfreflectie plaats vindt, zowel door hulpverleners en/of mensen in je omgeving, persoonlijk en in werksituaties.
Feitelijk heb ik het allemaal meegemaakt.

Nou ja lang verhaal kort, hoe denken jullie over een soort inloophuis specifiek voor ons overlevers.

Met een snoezelplek, een bank om lekker te hangen, een hoekje met boeken, muziek, een klein keukentje om wat lekkers te maken, een hoekje om creatief bezig te zijn. Gewoon dat!
Met vooral ervaringsdeskundigen met als back-up een aantal professionals vanuit verschillende beroepsgroepen, maar geen therapeutische setting.

Ben heel benieuwd.

Lieve groet,

Sterrewind